மாறும் கருத்துகளும், மாறாக் கருத்துகளும் 06

'பாடல்’ என்பது ஒரு தனிப்பட வகை. இசைப்பாடல் அல்லது பத்துப் பாடல்களாகக் கணக்கிட்டுப் பாடக் கூடிய பதிகம் என்றும் சொல்லலாம். கிரேக்கத்தில் இதை லிரிக் என்றார்கள். இசைப்பாடல் அல்லது கீதம் என்ற பொருளில் மெலிக் என்றார்கள். கிரேக்கத்தில் ஒன்பது பெயர்கள் புகழ்பெற்ற லிரிக் கவிஞர்கள், இசைப்பாடல் புலவர்கள் என்று கணக்கு சொல்கிறார்கள். அல்க்மன் (ஸ்பார்ட்டா), ஸாஃபோ (லெஸ்போஸ்), அல்கேயஸ் (மைதிலீன்), அனக்ரயான் (தியாஸ்), ஸ்டெஸிகோரஸ் (மெடோரோஸ்), இபிகஸ் (ரீஜியம்), ஸிமோனிடிஸ் (ஸியோஸ்), பாக்கிலீடஸ் (ஸியோஸ்), பிண்டார் (தீப்ஸ்). இதில் பிண்டாருக்கும், ஸிமோனிடிஸ், பாக்கிலீட்ஸ் என்பவர்களுக்கும் இடையே புலமைக் காய்ச்சல் இருந்தது என்றும் ஆய்வாளர்களின் குறிப்புகள் தெரிவிக்கின்றன. ‘நான் உயரப் பறக்கும் கழுகு. அதைப் பொறுக்காமல் கீழே திரியும் காக்கைகள் கரைகின்றன’ என்று காட்டமாகப் பிண்டார் குறிப்பிடுவது இவர்களைத்தான் என்கின்றனர். புலமைக் காய்ச்சலும் ஓரிடத்திற்கும், ஒரே பண்பாட்டிற்கும், ஒரே காலத்திற்கும் உரியதல்ல போலும். 

ஸாஃபோ (600 கி மு) என்னும் பெண்பாற் புலவர் காதலைப் பற்றிப் பாடுவதில் புகழ் வாய்ந்தவர். பொதுவாக அரசியல், சமுதாயம், தனிப்பட்ட உணர்ச்சிகள், சுற்றுப்புற நிகழ்வுகள், காதல் என்று பல கருப்பொருள்களுக்கும் லிரிக் என்னும் வடிவம் இடம் கொடுக்கும். 

ஸோலோன் (560 கி மு ) என்பவர் கிரேக்கத்தில் ஆதிகாலத்தில் அறநெறி வகுத்த ஆன்றோர் எழுவரில் ஒருவராகக் கருதப்படுபவர். அவருடைய முதுமையில் ஒரு நாள் ஸோலோனின் மருமகன் எக்ஸிஸெஸ்டிடெஸ் என்பவர் ஸாஃபோவின் லிரிக் ஒன்றை இசையுடன் பாடியிருக்கிறார். அதைக் கேட்டதும் அவரது மாமாவான முதிய அறிவனார் அந்தப் பாட்டைத் தமக்குக் கற்பிக்கும்படி வேண்டி அதை மெனெக்கெட்டென்று சுருதி சுத்தமாகப் பயின்றிருக்கிறார். இதைப் பார்த்திருந்த ஒருவர் ‘இது என்னத்துக்கு இந்த வயதான காலத்தில்?’ என்று வினவினார். ‘ஒன்றுமில்லை. இதை நன்றாகப் பாடியவாறே நான் இறந்துவிட விரும்புகிறேன். அல்லது இறக்கும் தருணத்தில் இதைப் பாடியவாறே விடைபெற நினைக்கிறேன்’ என்றாராம் அறமுனிவர் ஸோலோன். 

‘காற்று வெளியிடைக் கண்ணம்மா - நின்றன் 

காதலை எண்ணிக் களிக்கின்றேன்... 

இந்த வையத்தில் யானுள்ள மட்டிலும் - எனை 

வேற்று நினைவின்றித் தேற்றியே - இங்கோர் 

விண்ணவ னாகப் புரியுமே’ 

என்று பாடுகிறார் பாரதியார். காலத்தின் இடைவெளிதான் சுமார் 2500 ஆண்டுகள் இருக்கும். காதலுக்கு ஏது இடைவெளி? காற்று புகுவதற்கும் கூட இடைவெளி காதலில் இல்லை என்கிறார்கள் கவிஞர் பெருமக்கள். தனக்கும், காதலனுக்கும் இடையே தென்றல் காற்று நுழைந்து சிறிது வீசவும், தன்னிடம் அன்பு குன்றியதோ, அதனால் பிரிவோ என்று எண்ணிப் பசப்புற்றாள் காதலி என்கிறார் திருவள்ளுவர். 

‘முயக்கிடைத் தண்வளி போழப் பசப்புற்ற 

பேதை பெருமழைக் கண்” 

காதல் தெய்விகமானதா என்று கேட்பவர்களும் தெய்விகம் காதல் என்பதை மறுக்க இயலார். 

ஒரு பாடலில் ஸாஃபோ கூறுகிறார்: 

“A little thing of two cubits' stature like me could not expect to touch the sky. ” (Greek Literary Fragments)

‘எண்சாண் உருவமுள்ள நான் எவ்வண்ணம் விண்ணைத் தொடுவது ?"

கவிஞர் திருலோக சீதாராம் பாடுகிறார்: 

‘என்றென்றும் தளர்ந்த நடைபோட்டுத் 

தப்படியால் அளந்து தாண்டிவிட முடியாத 

தாரணியும் வானுலகும் 

ஈரடியால் அளக்கின்ற 

செப்படி வித்தை எற்கும் தெரிந்துவிடும்” 

ஸாஃபோ பாடுகிறார்: 

“.... and pours down a sweet shrill song from beneath his wings, when the Sun-god illumines the earth with his down-shed flame outspread" 

பாரதியின் பாட்டு: 

“கடலின் மீது கதிர்களை வீசிக் 

கடுகி வான்மிசை ஏறுதி ஐயா, 

படரும் வானொளி இன்பத்தைக் கண்டு 

பாட்டுப் பாடி மகிழ்வன புட்கள்.’ 

ஸாஃபோ வின் பாடல்: 

“The Moon is gone
And the Pleiades set,
Midnight is nigh ;
Time passes on,
And passes ; yet
Alone I lie" 

பாரதியின் பாட்டு, இதே களம் வேறு மூர்ச்சனையில்: 

“வானில் இடத்தையெல்லாம் - இந்த வெண்ணிலா 

வந்து தழுவுது பார், 

மோனத் திருக்குதடீ - இந்த வையகம் 

மூழ்கித் துயிலினிலே 

நானொருவன் மட்டிலும் - பிரி வென்பதோர் 

நரகத் துழலுவதோ?” 

ஸாஃபோ பாடுகிறார்: அதன் தொடர்ச்சியைப் பாரதி பாடுகிறார். 

“Stand up, look me in the face as friend to friend,
and unveil the charm that is in your eyes. " 

”சுட்டும் விழிச்சுடர்தான் - கண்ணம்மா 

சூரிய சந்திரரோ? 

வட்டக் கரிய விழி - கண்ணம்மா 

வானக் கருமை கொல்லோ?” 

ஒன்பது புலவர்களில் ஒருவராகிய பாக்கிலீடஸ் என்பவர் வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஓர்மையை இங்ஙனம் பாடுகிறார்: 

“One goal there is, one path, of mortal happiness, the power to keep a heart ungrieving to life's end. Whoso busieth his wits with ten thousand cares and afflicteth his spirit night and day for the sake of things to come, the labour of such an one beareth no fruit. For -what ease is there left us if we keep the heart astir with vain lament? " 

" I say and ever shall, that the greatest honour belongeth to virtue and valour; though wealth may be found walking with cowards and is fain enough to exalt a man's spirit, a nobler hope doth cheer the heart of one that is good to the Gods ; and if, for all his mortality, he hath dower of health and can live on what is his own, then vies he with the first. Disease and helpless poverty apart, every human life is attended of delight. The poor desireth small things as much as the rich desireth great ; to have a plenty of everything is no pleasure to mortal men, rather seek they to catch that which flies them. He whose heart is stirred by most vain solicitudes, he getteth his honour only for his lifetime ; as for virtue, it may give a man toil, but well completed it leaveth him, even thougli he die, a right enviable monument of fame." (Greek Literary Fragments) 

இந்தப் பகுதியைப் படிக்கும் போது ஏன் எனக்கு விநாயகப் புராணத்துச் செய்யுட்கள் நினைவுக்கு வரவேண்டும்? 

“ஐது குடியில் பிறந்து அருநூல் ஆய்ந்து, செல்வத்து உயர்ந்ததனால் எய்தல் அரிது பெருமை. 

அஃது எய்தும் - கொடை, ஒப்புரவு ஆதி செய்தற்கு அரிய செய்து, பிறர் செயிர் கூறாமல், தருக்காமல், உய்திநெறியில் பிறழாமல் ஒழுகுவார்க்கு. 

உள்ளுதி, மைந்தா!” 

“அன்பு, ஒப்புரவு, கண்ணோட்டம், அழியா வாய்மை, நாண் ஆதி 

இன்பம் பெருக்கும் நற்குணங்கள் எல்லாம் நிறைந்த சான்றோர்கள் 

துன்புற்றவர்க்கும் இனியனவே சூழ்வர்: 

துணையின் வினை முடிப்பர்; 

வன்பில் தளரார்; 

நட்டார்க்கும் அடங்கித் தோற்றல் நாணாரே.” 

கிரேக்கத்து ஐந்தாம் நூற் கி மு பாக்கிலீடஸ், விநாயகப் புராணச் செய்யுட்களோடு ஒத்து இசைந்து உரையாடுவது எதனால்? மனித குலம் ஒன்று என்பதனால்தானே? 

ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன் 

***