மாறும் கருத்துகளும், மாறாக் கருத்துகளும் 07

திருவாய்மொழிக்கு அடுத்தடுத்து அமைந்த உரைகளில் தனக்கென்று ப்ரத்யேகத் தன்மைகளைக் கொண்டு விளங்குவது ஸ்ரீவாதிகேசரி ஜீயரின் பன்னிரண்டாயிரப் படி என்னும் உரை. (என்னடா இது படி, மரக்கால் என்று அஞ்சாதீர்கள். இவை பழங்காலத்தில் Stationary என்பதைத் தீர்மானித்த விஷயங்கள். எழுதுபொருள், எழுத்து ஓலை என்பதைத் தயாரிக்க இந்த மாதிரியான அளவுகள் பயன்பட்டன. உயிர், உயிர்மெய் எழுத்துகள் 32 கொண்டது ஒரு படி என்னும் கணக்கு. இப்படி 12000 >< 32 என்ற அளவிற்கு ஓலைகளைச் செப்பனிட்டுத் தயார் செய்யப் பயன்படும் குறிப்புகள். நம் அச்சு ஊடகத்தில் பைண்ட், பைண்டர், க்ளாத் பௌண்ட், டெமி ஆக்டேவோ என்றெல்லாம் ஸ்டேஷனரி குறிப்புகள் நூல்களையே விவரிக்கத் தொடங்கியது போல் எனலாம்). விஷயத்திற்கு வருவோம். 

ஸ்ரீவாதிகேசரி ஜீயர் ஓர் அருமையான கருத்தைச் சொல்கிறார். வேதங்களில் சொல்லப்படும் தத்வார்த்தங்கள் வடமொழியில் சொல்லப்படும் பொழுது ஏதோ சிலருக்கானதாகவும், அனைவருக்கும் உரிமை வழங்காத ரீதியிலும் இருக்கின்றன. அது மட்டுமின்றி, ஏதோ பழங்காலத்திய விஷயம் போலவும் தோன்றுவதாய் இருக்கின்றன. ஆனால் அதுவே தமிழில் சொல்லும் போது அனைவருக்கும் உரிமை நல்குவதாகவும், புதுமையின் மலர்ச்சி திகழ்வதாகவும் இருக்கின்றன என்னும் கருத்துப் பட உரைக்கிறார். அவருடைய சொற்களையே பார்ப்போம்: 

திருவாய்மொழி, 2.7.13ல் ‘வண்ண மாமணிச் சோதியை அமரர் தலைமகனை, கண்ணனை நெடுமாலைத் தென்குருகூர்ச் சடகோபன் பண்ணிய தமிழ்மாலை ஆயிரத்துள்’ என்ற பாடலில் ’தமிழ்மாலை ஆயிரத்துள்’ என்னும் சொற்றொடருக்கு உரை எழுதும் ஸ்ரீஜீயர் சொல்வது கவனத்திற்குரியது. ‘தமிழ்மாலை ஆயிரத்துள் - ஸர்வாதிகாரமான த்ராவிட ஸந்தர்ப்ப ரூபமான ஆயிரம் திருவாய்மொழிக்குள்ளும்’ என்பது ஜீயரின் உரைப்பகுதி. தமிழ்மாலை ஆயிரம் என்றால் ஆயிரம் பாக்களைக் கொண்ட தமிழ்ப் பிரபந்தம் என்று பொருள் சொல்ல வேண்டியிருக்க, பிரபத்தி நெறியை அனைவருக்கும் உரியதாக்கின திருவாய்மொழி என்பதைக் கவனத்தில் கொண்டு வரும் ஜீயர் தமிழில் சொல்வதே ஒரு கருத்தை அனைவருக்கும் உரிமை உடையதாக ஆக்குவது (ஸர்வாதிகாரமான திராவிட ஸந்தர்ப்பரூபமான திருவாய்மொழி என்று உரைவரைகிறார். அதே போல் திருவாய்மொழி, 4.5.10ல், ‘உண்டும் உமிழ்ந்தும் கடந்தும்’ என்னும் பாட்டில் ‘வணதமிழ் நூற்க நோற்றேன்’ என்னும் சொற்றொடருக்கு உரைவரைகின்ற போது, ‘வண்’ என்னும் உரிச்சொல்லுக்குப் பொருளாக ‘விலக்ஷணமாய் ஸர்வாதிகாரமான த்ராவிட ப்ரபந்தத்தை’ என்று சொல்கிறார். மேலும் வண் தமிழ் என்பதற்குப் பொருளாக அவர் கூறுவது: ‘வண் தமிழ் ஆகையாவது உதாரமாய் இருக்கை; தன்னை அநுசந்தித்த மாத்திரத்திலே ஸகலபலப்ரதமாய் இருக்கை. அன்றிக்கே பழையதாகச் செய்தவை இவர் பேச்சாலே இன்று செய்த செயல் போலே ஸ்பஷ்டமாய் இருக்கை.’ கவனிக்க வேண்டிய பகுதி ‘பழையதாகச் செய்தவை இவர் பேச்சாலே இன்று செய்த செயல் போலே ஸ்பஷ்டமாய் இருக்கை’. அதாவது தமிழில் சொல்லும் போது அது பொதுமையும், புதுமையுமாக ஆகிவிடுகிறது என்றுதானே ஜீயர் சொல்லவருகிறார். (குறிப்பு: ஸ்ரீராமாநுஜரும், சமத்துவமும் பக்கம் 114, 115) 

இவ்வாறு தமிழ் வேதம் செய்த மாறன், வேதம் தமிழ் செய்யும் போது அதனைப் பொதுமையும், புதுமையும் வாய்ந்ததுவாய்ச் செய்துவிடுகிறார் என்பது ஜீயர் சொல்லும் சாராம்சம். தமிழ்நாட்டில் பிறந்து இதைப் படிக்கும் எனக்கு எங்கோ லெபனானில், பெய்ரூட்டில் ‘கவிதையின் புதுமலர்ச்சி’க்காகப் பாடுபட்ட யூஸுஃப் அல்கல் என்பவரைக் குறித்து, City of Beginnings, Poetic Modernism in Beirut என்னும் நூலில் Robyn Creswell என்பவர் எழுதும் போது யூஸுஃப் அல்கல் என்பவரின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதிய Jacques Ametis சொல்கிறாராம் “Ezra Pound was the most significant cultural influence on Yusuf al- Khal’s literary and artistic character.” எஸ்ரா பௌண்ட் யூஸுஃப் அல்கல் விஷயத்தில் மட்டுமன்று, பெய்ரூட்டின் கவிஞர்கள் பலருக்கும் தாக்கமும், ஊக்கமும் கொண்டவராக இருக்கிறார் என்று கூறுகிறார். 

அதாவது எஸ்ரா பௌண்ட் கூறும் ஓர் உன்னத கருத்து - பழக்கப்பட்டு போன அலட்சியத்திற்கு உள்ளான உண்மைகளைப் புனரெழுச்சி கொள்ள வைக்கும் முறை என்பது அவற்றைப் புதிய அந்நிய வடிவத்தில், உதாரணமாக வெளிநாட்டு இலக்கியங்களை மொழிபெயர்த்தல், புதிய வழிகளில் அந்த உண்மைகளைக் குறித்து எழுதுதல் போன்றவற்றால் இயலும் என்பது. “The American poet’s intuition that the best way of making it new was to make it foreign, that literary innovation might result from an estrangement through ancient or “exotic” codes and structures, was consistently instructive for the Beiruti poets.” (பக்கம் 85). யூஸுஃப் அல்கல் 1957ல் ஆரம்பித்த Shi'r ஷீர் (கவிதை) என்னும் பத்திரிக்கைக்கு வழிகாட்டும் கருத்தாகவும் இதுவே அமைகிறது என்று கூறுகிறார் ரோபின் ரெஸ்வெல். “ 

பதிமூன்றாம் நூற் கி பி யில் எழுதும் ஜீயரின் கருத்தான ‘தமிழில் சொல்லும்போது பழையதாகச் சொன்னவை பொதுமையும், புதுமையும் வாய்ந்ததுவாய்த் திகழ்கின்றன’ என்பது எப்படி நம் காலத்தில் எங்கோ லெபனான், பெய்ரூட்டில் கவிதை இயக்கத்தின் அடிநாதமான எஸ்ரா பௌண்ட்டின் கருத்தைப் பற்றிய ஓர்மையோடு ஒத்திசைந்து போகிறது? மனிதகுலம் ஒன்று அன்றும், இன்றும் என்பதுதானே கவிதையும், இலக்கியமும் காட்டும் காட்சி. 

ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன் 

***