பக்தி மதக்காரர்கள் உண்மையில் பக்தியின் மகத்துவத்தையும், கடவுளுக்கு முன்னர் அனைவரும் சமம் என்பதையும் சொல்ல வேண்டும். ஆனால் பிரம்ம சூத்ர ரீதியாகப் பக்தி என்றாலே அவரவர் வர்ணதர்மம் சொல்லும் கடமைகளைத் தவறாமால் நிறைவேற்றிப் பகவானுக்குப் பூஜை செய்வதுதான் பக்தி என்று அர்த்தம் என்று ஆக்கிக்கொண்டார்கள். ஆனால் பகவான், பக்தன், ஜீவன், ஜகத், சாத்திரம், உலக வியவகாரங்கள், உலகம் எல்லாமே மித்யை, வெறும் தோற்றம், கயிற்றினில் தோன்றும் பொய்ம்மை அரவு என்று சொல்லும் ஸ்ரீசங்கரர் ஏன் வர்ணதர்மத்தை விடாமல் சேர்த்துக் கொள்கிறார்? பிரம்மசூத்ரத்தின் அபசூத்ராதிகரணத்தில் அவர் எழுதுகின்ற உரை என்னவாக இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்போம் அவருடைய கொள்கையின்படியே பார்த்தாலும்? ‘ஜகத்தே மித்யை, சாத்திரமும் அந்த மித்யையில் அடங்கியதே என்கிறேன்; என்னிடம் வந்து யாருக்குத் தகுதி வேதாந்தம் படிக்க என்று கேட்கிறாயே; போ எல்லாம் மித்யை. பிரம்மம் ஒன்றே சத்யம்’ என்று சொல்வார் என்று எதிர்பார்த்தால் அப்படி ஒன்றும் இல்லை. வேதம் கற்க அதிகாரம் இல்லை, யக்ஞம் செய்ய அதிகாரம் இல்லை என்றெல்லாம் காரணம் சொல்கிறார் ஸ்ரீசங்கரர் மற்ற சித்தாந்தக்காரர்களைப் போலவே.
யக்ஞங்களால்தான் மோக்ஷத்திற்கு எந்தப் பலனுமில்லை, கர்மங்களால் ஒரு நாளும் முக்தி உண்டாகாது என்று கர்மங்களைக் கண்டித்தவர்தானே ஆதிசங்கரர்? பின் அவர் ஏன் வர்ணதர்மம் என்று வரும்போது வேதம் படிக்கத் தகுதி, யக்ஞம் செய்யத் தகுதி என்றெல்லாம் பேசுகிறார்? ஜகத்தே மித்யை, சாத்திரமும் அந்த மித்யையில் அடங்கியதே என்று சொன்னவருக்கு இங்கு ஏன் பேச்சு மாறுகிறது? சரி இவரைக் கேள்வி கேட்கும் ஸ்ரீராமானுஜர் தாம் எழுதும் போது அதே பிரம்மசூத்ரங்களுக்கான உரையில் பிரபத்திதான் சிறந்தது என்றும், அந்தப் பிரபத்தி நெறி நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில் காட்டிய அனைவருக்கும் பொதுவான நெறி என்றும், பிரபன்னர்களின் சமுதாயத்தில் சாதி பார்த்தல் கூடாது என்றும், வெளிப்படையாக எழுதி வைக்கலாமே? இல்லை அப்படி வேதாந்த சூத்ரங்களின் உரையில் எழுத முடியாத கருத்தைச் சொல்லத்தான் கத்யத்ரயம் எழுதினார் என்று ஸ்ரீபெரியவாச்சான்பிள்ளை தம்முடைய கத்யத்ரய உரையில் எழுதுவதைக் கொண்டால் பிரபத்திக்கு என்று உரிய சுலோகமாகிய பகவத் கீதை 18ஆம் அத்யாயம் ‘ஸர்வதர்மான் பரித்யஜ்ய’ என்னும் சுலோகத்தின் உரைக்கான தமது உரையில் எழுதலாமே.? அதற்கும் தடை இருந்த காரணத்தால்தான் திருவாய்மொழிக்கான உரைமரபைத் தோற்றுவித்தார் என்று சொன்னால் மணிப்பிரவாள நூல்களில் நஞ்சீயர் தொடக்கம், நம்பிள்ளை, பெரியவாச்சான்பிள்ளை, ஸ்ரீமணவாளமாமுனிகள், பிள்ளைலோகம் ஜீயர் ஆகியோர் எழுதியதை அப்படியே யாரும் ஏற்றுக் கொள்வதாகக் காணோமே. மீண்டும் வர்ணதர்மத்திற்கு முரணாகாத வகையில், அதுவும் விதிவிலக்குகளாக நம்மாழ்வார் போன்ற சிறப்பான ஞானிகள் விஷயத்தில் மட்டும் பொருத்திப் பொருள் காண வேண்டும் என்று வியாக்கியானிக்கப்படுகிறதே!
ஸ்ரீராமானுஜர் தம் வடமொழி நூல்களில் என்ன எழுதினாரோ அதற்குப் பொருந்திய வகையில்தான் மணிப்பிரவாள நூல்களில் எழுதப்பட்ட கருத்துகளுக்கும் பொருள் கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். இன்று என்று இல்லை. பாரதியார் காலத்திலும் இப்படித்தான் நிலைமை போலும்! பாரதியார் எழுதுகிறார்: “விஷ்ணு பக்தியுடையோர் எந்தக் குலத்தோர் ஆயினும் எல்லாவகையிலும் ஸமானமாகப் போற்றுவதற்குரியர் என்பது ராமானுஜாசார்யருடைய பரம சித்தாந்தம்’ என்பதை நன்குணர்ந்த
தற்காலத்து வைஷ்ணவர்கள் பிராமண சூத்ர பேதங்களை மறற வகுப்பினரைக் காட்டிலும் அதிகமாகப் பாராட்டுவது மாத்திரமன்றி, இன்னும் வடகலை தென்கலைச் சண்டைகளைக்கூட விடாமல் வீண்சச்சரவுகளில் ஈடுபட்டு உழல்கின்றார்கள்.” (வாசகஞானம்). இன்னும் சொல்லப்போனால் பாரதியார் சொல்வது போல் ராமானுஜாசாரியாரின் பரம சித்தாந்தம் இதுதானா என்பதிலேயே முரண்படுகிறார்களோ என்றுதான் கருத வேண்டியிருக்கிறது.
ஏன் சொல்கிறேன் என்றால் ஒரு சாதாரண இந்துவாக இந்தக் கருத்துகளை எதிர்கொள்ளும் எனக்கு எந்தக் கஷ்டமும் இருப்பதில்லை. நன்றாக இருக்கிறதா? நல்லது. பொருந்தவில்லையா? சரியில்லாத கருத்துகளை, தவறான கருத்துகளை விமரிசனம் செய்வதோ, ஒதுக்கிவிட்டுப் போவதோ செய்ய முடிகிறது. ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர், சுவாமி விவேகாநந்தர் போன்றவர்கள் என் சிறுவயது முதலே என் ஆர்வத்தை ஈர்த்தவர்கள். அவர்கள் விஷயமாக இருந்தாலும் கூட ஒவ்வாத கருத்துகளை விமரிசனம் செய்ய முடிகிறது. இதைத்தான் இந்துமதத்தின் சிறப்பாக நான் கருதுவது. இந்தியாவில் விவேகானந்த சங்கங்கள் நடத்துவதற்கான குறிப்புகள் தருமிடத்தே சகோதரி நிவேதிதை அவர்கள் எழுதுகிறார்: “There is a danger of turning the Swami's books into a new bondage, by treating every word of the text as sacred, and reading and re-reading constantly, till the brain is dazed and the ears are deafened and we lose all chance of understanding,”
ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன்
***
No comments:
Post a Comment