பகவான் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரைச் சந்தித்தல்

பகவான் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரைப் பார்க்க முடியுமா? என்ன கேள்வி இது என்கிறீர்களா? ஆம். அவரைப் பார்க்கும் வழி ஏதேனும் இருந்தால் எனக்கும் ஆசைதான். முடியாது என்கிறீர்களா? ஆமாம். முடியாதுதான். ஆனால் ஒரு வழி இருக்கிறது. நீங்களும் கொஞ்சம் ஒத்துழைத்தால் அந்த வழியாகப் போய்ப் பார்க்கலாம். என்ன வழி அது? என்ன வழி? நமக்கு உள்ளது ஒரே வழி. படிப்பு. படிக்க வேண்டியதைக் கொஞ்சம் விழிப்புடன் படித்தால் பார்வை திறக்காமலா போகும்? மர்மம் வேண்டாம் சொல்கிறேன்.

இப்பொழுது ஒருவரைப் பார்த்துவிட்டு ஒருவர் ஏதாவது சொன்னால் அதை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ள முடியுமா? ஒருவேளை அவர் அவருக்கு வேண்டப்பட்டவராக இருந்தால் ஒரு பக்கமான சித்திரம்தான் கிடைக்கும். ஆனால் எந்த விதத்திலும் பார்த்தவர் பார்க்கப்பட்டவருக்கு வேண்டப் பட்டவரோ சார்பு உள்ளவரோ இல்லை; இன்னும் பார்க்கப் போனால் எதிர்ப்பு, அல்லது அலட்சிய அல்லது சம்பந்தப் படாமல் வெறும் பார்வையாளராகப் பார்க்கும் அயல் மனப்பான்மை கொண்டவராக இருந்தால் நிச்சயம் அவர் சொல்வது யாரைப் பற்றிச் சொல்கிறாரோ அதைக் கவனிக்கலாம் அல்லவா? அதாவது யாரைப் பற்றி அவர் சொல்கிறாரோ அவரைப் பற்றி நிச்சயம் உயர்வாகத்தான் சொல்ல வேண்டும் என்ற மெனக்கெட்ட எண்ணம் சொல்பவருக்கு இருக்க வாய்ப்பில்லை. அதுவும் சொல்பவர் மிகப் பெரிய நிறுவனத் தலைவர்; சொல்லப் படுபவரோ அந்தக் காலத்தில், அந்தச் சூழல்களில் அன்றைய தேதிக்குப் பெரும் மனிதரோ, பிரபலமோ இல்லை; ஆனால் கொஞ்சம் பைத்தியம் பிடித்த ஆள் என்று ஐயோ பாவம் என்று சொல்லப்படும் ஒரு நபர் அவ்வளவே. ஆனால் ஏன் இப்படிப் பட்ட ஒருவரைப் பார்க்க நேர்ந்தது என்றால் தாம் எந்த நிறுவனத்தில் மிக உயர்ந்த பதவியில் இருக்கிறாரோ அதன் தலைவர், அவர் இந்த மனிதரைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆர்வம் கொண்டு வருகிறார்; அதனால் அப்படிக் கொஞ்சம் அடிக்கடி வந்து பார்க்கும் பழக்கம். கொஞ்சம் வருஷங்கள் முன்னாடி கூட தேவேந்திரநாத் தாகூர் தமது நிறுவன மீட்டிங் ஒன்றிற்கு இவரைக் கூப்பிட்டுவிட்டுப் பிறகு ஆளைவிட்டு இவர் வரவேண்டாம் என்று தவிர்க்கவில்லையா! ஏனெனில் இவர்பாட்டுக்குப் பலர் முன்னிலையில் இவருக்கு அடிக்கடி நேரும் பித்து நிலையா இல்லை பரவச நிலை என்று சுயநினைவே இல்லாமல், சரியாக உடை உடுத்தாமல், நாகரிகம் அவ்வளவாக இல்லாமல் ஆகிவிட்டது என்றால் வேண்டாம் வேண்டாம் என்று தவிர்க்கவில்லையா? அவரைப் பார்க்க கேசவ சந்திர சேனர் ஆசைப் படுகிறார் அவ்வளவே. நாமும்தான் கூடப் போய்ப் பார்ப்போமே. இதற்கு என்று நாம் தனியாகப் போகப் போகிறோமா? என்றுதான் ப்ரதாப்சந்திர மஜும்தார் வந்து பார்க்கிறார். எப்பொழுது? 1879ல். அப்பொழுது பொரொமொஹொம்ஸொ என்பவருக்கு இப்பொழுது இருக்கும் பிராபல்யம் இல்லை. இன்னும் சொல்லப் போனால் மிகச்சிலர் பொரொமொஹொம்ஸொ தேப் என்று சொல்வார்கள். பொதுவாக, சுற்றி உள்ள மக்கள் சோடா சொட்டொர்ஜி என்பார்கள். ஏதோ சிலர் மட்டும் தாகுர் என்றுதான் சொல்வார்கள். பழைய ஹிந்து மதத்தின் சநாதன தர்மத்தின் பக்தர் அவர். படிப்பறிவெல்லாம் கிடையாது. பாவம். பக்தி உணர்ச்சி மயமான அதுவும் அடிக்கடி தன் நினைவு இழந்துவிடுகிற பரவச நிலைக்கு ஆட்படுகிற ஓர் எளிய பக்தர். பிரம்மசமாஜம் என்ற நவயுக சமுதாய சீர்திருத்தமான, அறிவார்ந்த புதிய உதயமான ஆன்மிக மார்க்கம் எங்கே? இவர் எங்கே? -

இப்படிப்பட்ட மனநிலையில் ஒருவர் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரைப் பார்க்க வருகிறார், அதுவும் 1879ல், (1893ல்தான் அமெரிக்காவில் சிகாகோ பேரவை நினைவிருக்கட்டும்; 1879ல் நரேனுக்கே 12 வயதுதான்) அப்படி ஒருவர் 1879ல் பார்க்கப் போகிறார் என்றால் நாமும் கூடப் போய் ஒட்டிக்கொண்டால் நேரிலேயே பார்த்துவிட்டு வந்துவிடலாமே? என்ன சொல்கிறீர்கள்? வாங்க வாங்க -

”My mind is still floating in the luminous atmosphere which that wonderful man [Sri Ramakrishna] diffuses around him whenever and wherever he goes. My mind is not yet disenchanted of the mysterious and indefinable pathos which he pours into it whenever he meets me. What is there in common between him and me? I, a Europeanized, civilized, self-centred, semi-sceptical, so-called educated reasoner, and he, a poor, illiterate, unpolished, half-idolatrous, friendless Hindu devotee. Why should I sit long hours to attend to him —I who have listened to Disraeli and Fawcett, Stanley and Max Muller, and a whole host of European scholars and divines? I who am an ardent disciple and follower of Christ, a friend and admirer of liberal-minded Christian missionaries and preachers, a devoted adherent and worker of the rationalistic Brahmo Samaj — why should I be spellbound to hear him?

And it is not I only, but dozens like me who are the same. He has been interviewed and examined by many. Crowds pour in to visit and talk with him. Some of our clever, intellectual fools have found nothing in him. Some of the contemptuous Christian missionaries would call him an imposter or a self-deluded enthusiast. I have weighed their objections well, and what I write now I write deliberately.

The Hindu saint is a man under forty. He is a brahmin by caste; he is well-formed in body naturally, but the dreadful austerities through which his character has developed appear to have disordered his system. Yet, in the midst of this emaciation, his face retains a fullness, a childlike tenderness, a profound, visible humbleness, and unspeakable sweetness of expression, and a smile that I have seen on no other face that I can remember. A Hindu saint is always particular about his externals. He wears the ochre cloth, eats according to strict rules, refuses to associate with men, and is a rigid observer of caste. He is always proud and professes secret wisdom. He is always guruji, a universal counsellor and a dispenser of charms. But this man is singularly devoid of such claims. His dress and diet do not differ from those of other men except in the general negligence he shows towards both, and as to caste, he openly breaks it every day. He most vehemently repudiates the title of guru, or teacher. He shows impatient displeasure at any exceptional honour which people try to pay to him and emphatically disclaims the knowledge of secrets and mysteries. He protests against being lionized and openly shows his strong dislike to be visited and praised by the curious. The society of the worldly-minded and carnally-inclined he carefully shuns. He has nothing extraordinary about him. His religion is his only recommendation. And what is his religion? It is orthodox Hinduism, but Hinduism of a strange type."
(Protap Chandra Majumdar, Theistic Quarterly Review, 1879 in Ramakrishna As We Saw Him, ed Swami Chetanananda, pp 386-387, Advaita Ashrama, 2008)

ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் பக்தர் யாரேனும் எழுதியிருந்தால் கூட நமக்கு என்ன தோன்றும்? அவருக்கு ஈடுபாடு. அதனால் அவருக்கு அப்படித்தான் கண்ணில் படும். ஆனால் இங்கோ அப்படிச் சொல்ல முடியாது. பார்ப்பவருக்கு ஏதாவது விமரிசனம் செய்ய இடம் இருந்தால் செய்து தள்ளுபடி பண்ணும் மனப்பான்மைதான் இருக்கும். ஆனால் அவருக்கும் காணக் கிடைத்தது என்ன என்பதுதான் நமக்கு டெலஸ்கோப் மாதிரி உதவியாக இருக்கிறது. விளைவு ஸ்ரீராமகிருஷ்ண தரிசனம். இது ஒரு பகுதிதான். இன்னும் பெரிய கட்டுரை. அதை முழுவதையும் நூலில் தந்திருக்கிறார்கள். முழுவதையும் படிக்கும் பொழுது ‘ஏய்... உண்மையிலேயே அப்படித்தான் இருந்திருக்காரூருருரு...’ என்றுதான் கத்தத் தோன்றுகிறது.
ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன்

***