சுவாமி விவேகாநந்தர் சிகாகோவில் பேசும் தருணத்தில்

சுவாமி விவேகாநந்தரைப் பற்றி அவர் காலத்தவர்கள் சொன்னவற்றில் சிலர் சொன்னவை மிகவும் யோசிக்கத் தக்கனவாக இருக்கின்றன. உதாரணத்திற்கு ஸ்ரீராஜாஜி அவர்கள் சொன்னது:

“..... Looking back into recent history one sees clearly how much we owe to Swami Vivekananda. He opened the eyes of India to her true greatness. He spiritualised politics. We were blind and he made us see. He is the father of Indian freedom, political, cultural and spiritual."

அடுத்து ஸ்ரீஅரவிந்தர் கூறியது :

”The going forth of Vivekananda marked out by the Master (meaning Sri Ramakrishna) as the heroic soul destined to take the world between his two hands and change it, was the first visible sign to the world that India was awake, not only to survive but to conquer.

Swami Vivekananda was a soul of puissance, if ever there was one, a very lion among men. We perceive his influence still working gigantically, we know not well how, we know not well where, in something that is not yet formed, something leonine, grand, intuitive, upheaving, that has entered the soul of India, and we say. Behold! Vivekananda still lives in the soul of his Mother, and in the Soul of her children."

ஆனால் சுவாமி விவேகாநந்தர் சிகாகோவில் பேசிய அந்தத் திரு முகூர்த்தத்தில் அவர் எப்படி இருந்தார்; எப்படி அங்கு இருந்த இந்தியாவை நேசிக்கும் கண்களுக்கு எப்படித் தெரிந்தார் என்பதைப் பற்றிய விவரம் அங்கும் இங்குமாகத்தான் இருக்கிறது. ஏனெனில் சுவாமி விவேகாநந்தர் அங்கு அந்தக் கணத்தில் தத்துவம், சமயஞானம் பேசமட்டும் தாம் அனுப்பப்பட்டவராக உணரவில்லை. பாரத ராணியின் தூதுவர் என்பது அவருடைய ப்ரக்ஞையில் மிகவும் விஞ்சி நின்ற ஒன்று. இன்று உள்ளது போல் அன்று பாரதம் என்பதை உலக அளவில் யாரும் சரியாக உணரவில்லை. பாரதம் தன்னைத் தன் சொந்தக் குரலில் வெளிப்படுத்தும் தருணம். அதை ஓரளவிற்கு உள்ளபடிப் பதிவு செய்திருப்பது டாக்டர் அன்னிபெசண்ட் அம்மையார்:

”A striking figure, clad in yellow and orange, shining like the sun of India in the midst of the heavy atmosphere of Chicago, a lion head, piercing eyes, mobile lips, movements swift and fast—such was my first impression of Swami Vivekananda, as I met him in one of the rooms set apart for the use of the delegates to the Parliament of Religions. Monk, they called him, not unwarrantably, but warrior-monk was he, and the first impression was of the warrior rather than of the monk, for he was off the platform, and his figure was instinct with pride of country, pride of race—the representative of the oldest of living religions, surrounded by various gazers of nearly the youngest. .. India was not to be shamed before the hurrying arrogant West by this her envoy and her son. He brought her message, he spoke in her name, and the herald remembered the dignity of the royal land whence he came. Purposeful, virile, strong, he stood out, a man among men, able to hold his own.

On the platform another side came out. The dignity and the inborn sense of worth and power still were there, but all was subdued to the exquisite beauty of the spiritual message which he had brought, to the sublimity of the matchless truth of the East which is the heart, the life of India, the wondrous teaching of the Self. Enraptured, the huge multitude hung upon his words; not a syllable must be lost, not a cadence missed ! ‘That man a heathen !’ said one, as he came out of the great hall, ‘and we send missionaries^ to his people ! It would be more fitting that they should send missionaries to us.’
(courtesy: https://www.vivekananda.net/ )

ஒவ்வொருவரின் பார்வை ஒவ்வொரு விதம். அவரைச் சந்தித்தவர்கள், அவருடைய எழுத்துகளால் ஈர்க்கப்பட்டவர்கள் எனப் பலரும் அவரைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொருவரின் கருத்தைப் பார்க்கும் பொழுது ஒரு சித்திரம் கிடைக்கும். அது ஒரு அனுபவம். ஆயினும் இவர்களின் கருத்துகள் எங்கோ கிட்டத்தில் நம்மைக் கொண்டு போவது போன்ற ஓர் எண்ணம்.
ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன்

***