ஆன்மிகமும் அன்றாட வாழ்க்கையும்

ஆன்மிகம் என்பது அன்றாட வாழ்க்கையை வெறுத்து ஒதுக்குவது அன்று. உணர்வு கனிந்த ஞானத்தால் பெற்ற தெளிவுகளின் ரீதியாக வாழ்வை நெறிப்படுத்துதலே ஆன்மிகம் என்பதன் நடைமுறை ஆகும். எனவேதான் ஹிந்துமத சாத்திரங்கள் ஆரம்பம் முதற்கொண்டே மிகத் தெளிவாக இலட்சியங்களை நம் கருத்தில் கவனப் படுத்துகின்றன. காலத்திற்கும், மாற்றத்திற்கும் அப்பாற்பட்டதான, நிலைத்த, சைதன்யம் நன்கு விரிவடைந்த நிலைமைத்தான இலட்சியத்தை நிச்ரேயஸம் என்று உரைக்கின்றன. அந்த நித்திய தத்துவங்களின் விளக்கத்தை நோக்கியும், அதன் வழியிலும் அமையும் அன்றாட வாழ்க்கையின் செழிப்பை அப்யுதயம் என்று சொல்கின்றன. ஹிந்துமதமானது பல சமயம் சில கருத்துகளை இரட்டை வடிவிலேயே வலியுறுத்தும். நாம் அஃது ஏதோ கணக்கிடுவதற்காக வேண்டி இரண்டு கருத்துகளை ஒருங்கே சொல்கிறது என்று நினைக்கலாம். ஆனால் அதுபோல் இல்லை. பல சமயம் நாம் நன்கு ஆழ்ந்து கற்றோமானால் ஒன்றைப் புரிந்து கொள்ள முடியும். ஹிந்துமதம் இரட்டை வடிவத்தில் ஒரு கருத்தாக்கம் சொல்லும் பொழுது அந்த இரட்டையில் ஒரு பகுதி மற்றோரு பகுதிக்கு இன்றியமையாது வேண்டப்படுவது என்பது அதன் பொருளாகும். அதாவது அந்த இரண்டில் ஒன்றை விடுத்து, அலட்சியப்படுத்தி மற்ற ஒரு பகுதியை மட்டும் கருத்து செலுத்துதல் நம் புரிதலில் குறைபாட்டை உண்டாக்கும் என்பது அதன் உட்கிடையாகும்.

உதாரணத்திற்கு, பரமாத்மாவின் குணங்களைச் சொல்லும் பொழுது ’சகல கலயாண குணங்களே வடிவமானவர் ~ எந்தவித தோஷங்களுக்கும் இல்லாத, தோஷங்களுக்கே எதிரிடையானவர்’ என்ற இந்தவித இரண்டு விவரிப்புகளையும் ஒருங்கே இரட்டையாகத்தான் சொல்ல வேண்டும் என்பது சாத்திரங்கள் வலியுறுத்தும் கருத்தாகும். வேதாந்த சாத்திரத்தில் அவ்வாறு வலியுறுத்தும் பகுதிக்கு உபயலிங்காதிகரணம் என்றே பெயர். இரண்டுவித அடையாளங்களான ’குணம் முழுமையும் உடைமை ~ குற்றங்கள் அறவே இன்மையும், குற்றங்களுக்கு நேர் எதிரானமையும்’ என்பது அதன் பொருளாகும்.

இதைப் போன்றதுதான் தனி மற்றும் சமுதாய வாழ்வின் இலட்சியங்களைச் சொல்லும் பொழுதும் ’நிச்ரேயஸம் ~ அப்யுதயம்’ என்பதைச் சேர்த்தே இரட்டையாகக் கருத வேண்டும். இதில் நிச்ரேயஸம் என்பது ஆன்மிக வளர்ச்சியும் ஆக்கமும் ஆகும். அப்யுதயம் என்பது சமுதாயத்தின் ஒருங்கிணைந்த முன்னேற்றம் ஆகும். சமுதாயத்தை அலட்சியம் செய்துவிட்டு, ஒரு மனிதர் தம்முடைய அன்றாட வாழ்க்கையை உதாசீனம் செய்துவிட்டு ஆன்மிகத்தில் மட்டுமே வளர்ச்சி பெற நினைப்பது முழுமையான வழி ஆகாது. அல்லது ஆன்மிக நன்மையை முற்றிலும் மறந்துவிட்டு சமுதாய மேம்பாட்டையும், தம்முடைய தனி வாழ்க்கையின் பொருள் இன்பம் சார்ந்த வளர்ச்சியை மட்டுமே கருத்தில் கொள்வது அர்த்தம் உள்ளதாக ஆகாது. பாரதம் சிறந்து விளங்கிய காலங்களில் எல்லாம் இந்த ஒருங்கிணைந்த இலட்சிய வாழ்க்கையை நன்கு போற்றி வளர்க்கத் தவறியதே இல்லை; இனி வருங்காலத்திலும் அஃது அவ்வண்ணமே முழுமையான நோக்கமும், பூர்ணமான தெளிவும் பெற்று விளங்கும் என்பதை பகவான் ஸ்ரீஅரவிந்தர் தமது இந்திய மறுமலர்ச்சி என்னும் நூலில் விளக்கும் அழகு அலாதியானது:

“One thing seems at any rate certain, that the spiritual motive will be in the future of India, as in her past, the real originative and dominating strain. By spirituality we do not mean a remote metaphysical mind or the tendency to dream rather than to act. That was not the great India of old in her splendid days of vigour,—whatever certain European critics or interpreters of her culture may say,—and it will not be the India of the future. Metaphysical thinking will always no doubt be a strong element in her mentality, and it is to be hoped that she will never lose her great, her sovereign powers in that direction; but Indian metaphysics are as far removed from the brilliant or the profound idea-spinning of the French or the German mind as from the broad intellectual generalising on the basis of the facts of physical science which for some time did duty for philosophy in modern Europe. It has always been in its essential parts an intellectual approach to spiritual realisation. Though in later times it led too much away from life, yet that was not its original character whether in its early Vedantic intuitional forms or in those later developments of it, such as the Gita, which belong to the period of its most vigorous intellectual originality and creation. Buddhism itself, the philosophy which first really threw doubt on the value of life, did so only in its intellectual tendency; in its dynamic parts, by its ethical system and spiritual method, it gave a new set of values, a severe vigour, yet a gentler idealism to human living and was therefore powerfully creative both in the arts which interpret life and in society and politics. To realise intimately truth of spirit and to quicken and to remould life by it is the native tendency of the Indian mind, and to that it must always return in all its periods of health, greatness and vigour.”
(The Renaissance in India and Other Essays on Indian Culture, Volume 20, The Complete Works of SriAurobindo, pp 24 )

பகவான் ஸ்ரீஅரவிந்தரின் தெளிவாக்கம் நம்மை வழி நடத்தட்டும்.
ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன்

***