மனிதருக்கான நல்வாழ்விற்கான முக்கியமான மூன்று அம்சங்கள் என்ன என்று பார்த்தால் அது தனி மனிதர் தம்மைப் பக்குவப்படுத்திப் பயிற்றித் தகவுடையோராக வளர்த்துக் கொள்ளுதல்; மனிதர் சமுதாயமாகப் பங்கு கொள்ளும் போது தம் தகவுடைமையால் மனித கூட்டு வாழ்க்கை மேம்பாடு அடையும் விதத்தில் ஒத்திசைந்து, ஒருங்கிணைந்து பணியாற்றும் வல்லமை; தனி மனித முயற்சியிலும், ஒருங்கிணைந்த கூட்டு வாழ்விலும் நிறைந்தவர்கள் குறைந்தவர்களுக்கு உதவி அவர்களும் தகவுடைமையும், தக்க கூட்டுவாழ்வின் ஒருங்கிணைப்பும் அடையும் விதத்தில் பகிர்ந்துதவிக் கொண்டு செல்லுதல் ஆகிய மூன்றும் ஆகும். இந்த மூன்று அம்சங்களையும் ஸ்ரீகிருஷ்ணன் மனித வாழ்க்கையைத் தனி அளவிலும், சமுதாய அளவிலும் தூய்மையும், சிறப்பும் அடையச் செய்யும் காரணிகள் என்கிறார். இந்த மூன்று அம்சங்களுக்கும் அவர் இடும் பெயர் தவம், யக்ஞம், தாநம் என்பன. தவம், யக்ஞம், தாநம் ஆகிய இந்த மூன்றையும் யாரும் செய்யாமல் விட்டுவிடக் கூடாது என்றும் வலியுறுத்துகிறார். தனிவாழ்க்கையின் ஆன்மிகம், மக்களுடன் கூட்டு வாழ்க்கையின் ஆன்மிகம், சமுதாயத்தின் வழிவழி ஆன்மிகம் ஆகிய அனைத்து ஆன்மிக உணர்வுச் செழுமைகளையும் இந்த மூன்று வார்த்தைகளில் அடக்கிவிடலாம்.
தன் வாழ்க்கையை ஆன்மிக முன்னேற்றம் உடையதாய்ச் செய்வது தவம். கூட்டு வாழ்க்கையில் ஆன்மிக முன்னேற்றம் பெற முயல்வது யக்ஞம். வழிவழிச் சமுதாய ஆன்மிகச் செல்வத்தை வளர்த்தல் தாநம். தேவர்கள் மனிதர்கள் ஒரு சமுதாயமாக உயர்நிலையை அடையவேண்டுமானால் அதற்கு வழியாக யக்ஞம் என்ற பாதையைத் தந்தார்கள் என்பது வேதக் கருத்து. சமுதாய ஆன்மிக உயர்வின் வழி யக்ஞம் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. ஆனால் யக்ஞம் என்றால் தன் கருவி கரணங்கள் அனைத்தையும் உயர்ந்த சக்திகள் குடிகொள்ளத் தக்கவாறு தான் எனும் பிடிப்பிலிருந்து விடுவித்துத் தந்து விடுதல். தான் என்பதோடு உலகு அனைத்தையும் உடமையாக ஆக்கிக்கொள்ள முயலும் வரை மனிதனின் வாழ்க்கை அசுரமாக இருக்கிறது. தான் என்பதையும், தனது என்பதையும் முழுமை என்ற உலகப் பூர்ணமான பார்வையில் ஆஹுதி செய்யும் பொழுது தான் மனிதரிலும் மிக்கு உயர்ந்து தெய்விக நிலையை எய்துகின்றனர் மனிதர்.
யக்ஞத்தில் பெரிதினும் பெரிது கேள் என்பது முக்கியம். பூமா என்னும் மிகப்பெரியது எதுவோ அதையே மனிதர் என்றும் விரும்ப வேண்டும் என்பது உபநிஷதம் கூறும் கருத்து. உண்மையில் வேள்வி என்பதில் சிறிது என்பதைப் பெரிது என்பதற்காகத் துறத்தல் என்பதுதான் உள்ளுறை அர்த்தம். மனிதரின் அறிவு கணக்குப் போடுகிறது. அடையப் போகும் நிலை, இப்பொழுது இருக்கும் நிலையை விடப் போதிய அளவு சுகமும் லாபமும் உடையதாக இருக்குமா? அதற்காக இதை விடத் துணியலாமா? லாப நஷ்டக் கணக்கில் உலகின் உயர்வுப் பாதைகள் கட்டப்படவில்லை என்கின்றன ஹிந்து மத சாத்திரங்கள். லாப நஷ்டக் கணக்கு பார்த்து, விடலாமா என்று யோசிக்க முடியாது. தான் என்பதையும், தனது என்பதையும் துணிந்து விட்ட பின்னர்தான் புதிய கணக்குகள் திறந்து கொள்கின்றன. விட்டது அல்பம்; பெற்றது மஹத் என்று அப்பொழுதுதான் புரியத் தொடங்குகிறது. எனவேதான் மனிதர் தான் எனும் தூணைப் பிளந்து வெளிவர வேண்டும் என்று யக்ஞங்கள் வழிகாட்டுகின்றன. மனிதர் மனிதராக இருப்பதே பிரத்யேக முயற்சியால்தான் என்பதுதான் மனித வாழ்வின் இயல்பாக அமைந்திருக்கிறது. மனிதர் தம்மினும் உயர்ந்த தரத்தினராய் ஆவது என்பது தொடர்ந்த சுய உணர்வில் முயற்சி என்பதாலேயே ஆகுவதொன்று. முழு விழிப்பு நிலையே முத்தி மார்க்கத்தின் முதல் படி. அந்த விழிப்பு நிலையின் அர்த்தமுள்ள சைதன்யப் பயிற்சிதான் தவம் என்பது.
மனிதர் பிறந்தனர் என்ற காரணத்தாலேயே பெரும் கடனாளியாக இருக்கின்றார்கள். மனிதர் மனிதராக உருப்பெற்றதற்கு உதவிய உலகக் கூறுகள் ஏராளம். மனிதரின் சுய விழிப்பு முழுமை அடைய அடைய உணரும் கனமான கடனாக இந்தக் காரண நன்மைகள் கவனத்திற்கு வருகின்றன. இவற்றுக்கு அவர்கள் பிரதி கொடுத்தாக வேண்டும். திருப்பியாக வேண்டிய கடன்கள் பல உண்டு. மனிதர் அவற்றைத் திருப்பி அளிப்பதுதான் தாநம். சமுதாயத்திலிருந்து பலவற்றைப் பெற்றதை. அதற்கு மனிதர் திருப்பி அளிக்க வேண்டியவை தாநம். இயற்கையிலிருந்து பலதும் பெற்றனர் மனிதர். அதற்கு அவர் திருப்பி அளிப்பது தாநம். தம் முன்னோரிடமிருந்து பலவற்றைப் பெற்றதை அவர்க்குத் திருப்பி அளிக்க வேண்டியவை தாநம். எதிர்காலத்தில் மனித குலம் இஹபர வாழ்க்கைகள் இரண்டும் சிறந்து விளங்க வேண்டும் என்று நினைத்த மனிதர் எதிர்காலத்திற்கு அளிப்பது தாநம். சக மனிதர் கஷ்டப் படுவதைக் கண்டு இரக்கம் கொண்டு அளிப்பது என்பது அவர் இயல்பில் வருவது. அதுவும் தாநம் என்பதில் அடங்குவது. இந்த யக்ஞம், தவம், தாநம் என்ற மூன்றும் கலவாத மனித வாழ்க்கையே இல்லை. நன்கு உணர்ந்து நேர்கொடு நேர் ஆற்றப்படவில்லை என்பதுதான் வித்யாசம். யக்ஞம், தவம், தாநம் ஆகிய இந்த மூன்றும், இவற்றைச் சரிவரப் புரிந்துகொண்டால் இவை எப்படி மனித வாழ்க்கையின் இயல்பிலேயே பொதிந்திருக்கின்றன என்பது விளங்காமல் போகாது.
யக்ஞம் என்பதன் உள்ளர்த்தமே இல்லாமையிலிருந்து இருப்பது என்ற நிலைக்கு ஏகுதல்; இருளிலிருந்து ஒளி என்ற நிலைக்கு ஏகுதல்; இறப்பிலிருந்து இறப்பில்லாத நிலையை அடைதல் என்ற இந்த மூன்றும் தான். உபநிஷதம் எதைப் பிரார்த்தனையாக மனிதர்க்குச் சொல்லிக் கொடுக்கிறதோ அதை மனித சமுதாயம் ஒருங்கிணைந்து ஆற்றும் முறையைத்தான் யக்ஞம் என்று கற்றுத் தருகிறது. இன்று நம் உலகளாவிய முன்னேற்றம் என்பது எத்தனை ஆழ்ந்த யக்ஞமாக உருப்பெற்றிருக்கிறது என்பதை உணர்ந்தாலே நாம் யக்ஞம் என்ற பெருங்கருத்தின் தன்மைகளைப் புரிந்து கொள்ளலாம். நமது காலம், நமது சுக சௌகரியங்கள், நமது இஷ்டம் என்ற அனைத்தையும் சில ப்ராஜக்ட்ஸ் என்பதற்காகத் தியாகம் செய்கிறோம். அவ்வாறு தியாகம் செய்து நாம் அடையப் போகும் நன்மையோ நிலையோ இன்று ப்ரத்யக்ஷமாக நம் கண்ணுக்குப் புலப்படாதது. நம் கண்ணுக்குப் புலப்படவில்லை, இன்று நாம் காணும் படியாக எதுவும் நம் முன் இல்லை, எனவே நாம் அதை நம்பி நாம் எதிலும் நம்மை ஈடுபடுத்திக்கொள்ள மாட்டோம் என்று சொல்லும் எவரும் இன்றைய தொழில் நுட்பப் பணிவாழில் உலக அளவிலோ, அல்லது நம் கிராம அளவிலோ கூட எங்கும் இடம் பெறுதல் முடியாத காரியம். இன்று மனித குலமே பிரத்யக்ஷமாக இல்லாதவைகளைப் பிரமாணமாகக் கொண்டுதான் அடிப்படை வாழ்க்கையிலேயே கூட இயங்குகிறது.
காடு கெடுத்து நாடாக்கி -- என்பது ஒரு காலத்தில் முக்கியமாக இருந்தது. காடுகளை உண்டாக்குதல் இன்று முக்கியமானதாகக் கருதப்படுகிறது. காரணம் சுற்றுச் சூழல், உலக தட்ப வெப்பச் சுழற்சிகள், காடு, மழை, மேகம், காற்று என்றபடி அனைத்தும் ஒன்றை ஒன்று நம்பியுள்ளன. ஒன்றிலிருந்து ஒன்று ஒன்றைப் பெற்று ஒன்றைப் பிரதியாகத் தருகிறது. அனைவரும் கூடி இணையத்தில் பரிமாறும் கருத்துகள் மனித குலத்தின் ஏதோ ஒரு பகுதியில் சென்று சேர்ந்து மாற்ற அலைகளை, நல்லவற்றிற்கோ, தீயவற்றிற்கோ ஏற்படுத்துகின்றன. ஒரு விதத்தில் அண்டமும், பிண்டமும் இன்று நெருங்கி வந்து தமக்குள் உரையாடுவது போன்ற ஒரு தோற்றம், வெறும் தோற்றரவு இல்லை, உண்மைதான் என்பதை உலகம் மேலும் மேலும் உணர்ந்து வருகிறது. இந்த பிரபஞ்சம் தழுவிய பார்வை, பிரதேச வேர்களைக் கொண்ட பார்வை பல விதத்தில் பேச முயற்சி செய்கின்ற மொழியே யக்ஞம் என்பதுதான். யக்ஞம் என்பது என்ன என்று அறிந்தவர் ஒரே வீச்சில் இன்று அண்டத்தையும், பிண்டத்தையும் அறிகிறார். எங்கும் நீக்கமற நிறைந்த ருதமாக விளங்குவது இந்த யக்ஞம் என்ற காரணம் பற்றியே வேதம் இந்த யக்ஞம் என்பது விஷ்ணுவே என்று முழங்குகிறது. 'யக்ஞோ வை விஷ்ணு:' எங்கும் நீக்கமற நிறைந்த தத்துவமாக இருப்பது.
தவம் செய்தோரே யக்ஞத்திலும் தம்மை ஈடுபடுத்த முடியும். ஒரு மனிதர் தம் அளவில் எத்துணை தவம் மிக்கவராய் இருக்கிறாரோ அத்துணையே அவர் பங்களிப்பும் யக்ஞத்திலும் சிறக்கிறது. தவம் என்பதால் மனிதர் புழு நிலையிலிருந்து பிரபஞ்சப் புள்ளாக மாறிப் பறக்கின்றனர். தவம் என்பதால் மனிதருக்குள் பலமுகமான பார்வைகளைக் குடியமர்த்துதல் சாத்தியமாக ஆகிறது. பலமுகப் பார்வைகளைப் பார்ப்பவர் மனித கோணங்களை விஞ்சிப் போக முடிகிறது. பன்முகமான பார்வைகளைத் தன்னுள் பெறுவது தவத்தாலாய பயனாம். பன்முகமான செயல் முனைப்புகளில் தான் என்பதைக் கடந்து தன் பன்முகமான பார்வைத் திறன் கொண்டு பங்கு பெறுதல் யக்ஞமாம். மனிதர்க்கு இந்த Individual Capacity and Social Felicity என்ற இரண்டையும் வாழ்நெறியாக்கி வைத்தல் தாநம் என்பதன் தாத்பர்யமாகும்.
இக்காரணம் பற்றியே ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் மனிதர் எவரும் இந்த மூன்றான யக்ஞம், தவம், தாநம் ஆகியவற்றைச் செய்யாமல் விடக்கூடாது என்கிறார். அதற்கு அவர் கூறும் காரணம் இந்த மூன்றும் மனித குலத்தை அனைத்து விதங்களிலும் தூய்மையும், புனிதமும் கொண்டதுவாய் ஆக்குகின்றன என்பதாகும்.
***
No comments:
Post a Comment